6 ژانویه است و چراغ های هشدار قرمز چشمک می زنند

مسکو سرد و ناراضی بود. ارز خراب بود، مغازه ها قفسه های خالی داشتند و کرملین بیشتر شبیه کشتی ارواح بود تا مرکز فرماندهی. جمهوری‌های بالتیک کشور برای استقلال تلاش می‌کردند، و زمانی که من از خشونت‌هایی که قبلاً در آنجا رخ داده بود گزارش دادم، مبارزه و تاریکی همه چیز ممکن به نظر می‌رسید.

من از اتحاد جماهیر شوروی بازدید می‌کردم تا به همکارانم در واشنگتن پست کمک کنم و در یکی از اولین شب‌هایم با چندین خبرنگار که در این کشور زندگی می‌کردند شام خوردم و می‌دانستند چه خبر است - یا مجبور بودند. آنها از عصر تاریک قریب الوقوع صحبت کردند که در آن KGB و ارتش شوروی بر کشور حکومت خواهند کرد زیرا رهبر آن، میخائیل گورباچف، در حال از دست دادن کنترل بود. اصلاحات او تنها باعث نارضایتی و فقر شد.

چند سال بعد، زمانی که اتحاد جماهیر شوروی از بین رفت، درباره این شام نوشتم که اگر آینده را می دانستم و به دوستانم می گفتم چه می شد. اگر بخواهم فرض کنم در عرض شش ماه تندروها می توانند علیه گورباچف ​​کودتا کنند و کودتا شکست خواهد خورد و اتحاد جماهیر شوروی که همه ما با آن بزرگ شدیم و فکر می کردیم جاودانه است، می میرد و تکه تکه می شود. قرقیزستان و ازبکستان، همکاران من می خندیدند و تعجب می کردند که آیا لیوان آب من پر از ودکا نیست.

با کمال تعجب، همه چراغ های هشدار در زمستان 91 قرمز نشدند و ما آنها را ندیدیم. ما این نورها را دیدیم. همه این کار را کردند. به هیچ وجه نمی توانستیم آنها را از دست بدهیم. می دانستیم که خطری وجود دارد. نکته شگفت انگیز این است که ما نمی توانستیم معنای غرق شده آنها را تصور کنیم، آینده ای که آنها اشاره کردند.

یک سال پس از طوفان کنگره ایالات متحده، زمان خوبی است تا اذعان کنیم که ما دیگر ناظر آینده فاجعه‌باری نیستیم که دیگران را تحت تأثیر قرار می‌دهد. ما الان این افراد هستیم. ما، نه آنهایی که بدشانس هستیم، در دام کابوس ها هستیم. بنابراین امروز روز خوبی برای درک معنای آن است.

ابعاد شوم

من یک آدم پرخور برای دیستوپیا هستم. در حین پوشش خبری جنگ در بوسنی، رمان بلند بلند جی جی بالارد را در دهه 1970 خواندم که درباره یک ساختمان آپارتمانی مجلل در لندن بود که ساکنان آن با یکدیگر به جنگ می‌روند و جنجال بر سر یک مهمانی پر سر و صدا به راه انداخت. نمی‌توانم به خاطر بیاورم که چرا بالارد را انتخاب کردم، اما اولین جملات High Rise با چیزهایی که در بالکان یاد گرفتم در مورد راه‌هایی که در آن جوامع ناآگاهانه به قلمرو کابوس‌ها می‌لغزند، صحبت می‌کرد:

دکتر رابرت لین بعداً در حالی که روی بالکن خود نشسته بود و سگ را می خورد، اتفاقات غیرعادی را که در سه ماه گذشته در این ساختمان بزرگ آپارتمانی رخ داده بود، منعکس کرد. حالا که همه چیز به حالت عادی برگشته بود، از این که هیچ آغاز آشکاری وجود نداشت، هیچ نقطه‌ای که زندگی آن‌ها فراتر از آن به یک بعد بدیهی شوم تبدیل شده بود، تعجب کرد.

حتی زمانی که سارایوو اولین تلفات خود را در آوریل 1992 در طی یک راهپیمایی مسالمت آمیز متحمل شد، بسیاری از مردم هنوز نمی توانستند آنچه را که در راه است ببینند: جنگ نسل کشی صرب ها علیه مسلمانان. قبل از شروع تیراندازی، سالها قبل از شروع تیراندازی، در واقع مرگ جوسیپ بروز تیتو، حاکم یوگسلاوی، چراغهای قرمز چشمک زن زیادی وجود داشت. انتشار یک رساله ناسیونالیستی توسط آکادمی علوم و هنر صربستان؛ ظهور اسلوبودان میلوسویچ - اما این چیزها چه معنایی داشت، آینده ای که آنها پیش بینی می کردند چه بود؟

این سؤالات مرا به کتاب دیگری که در طول اقامتم در بالکان خواندم هدایت می کند، کتابی که درباره بالکان است. اگرچه بره سیاه و شاهین خاکستری اثر ربکا وست یک کتاب کلاسیک است که در سال 1941 منتشر شده است و امروزه به دلیل جهت گیری صربی خود برخی از تعجب ها را برانگیخته است، اما حاوی جمله ای از راوی است که همچنان بمبی از حقیقت است: "با نوشتن این کتاب، تحت تأثیر قرار گرفتم و بار دیگر با امتناع سرنوشت از اینکه مرد اجازه دهد ببیند چه اتفاقی برایش می‌افتد، لذت شرورانه‌اش از پاشیدن شاه‌ماهی قرمز به راه او. این شاه ماهی‌های قرمز تا حدودی جهانی هستند: برنامه‌هایی که داریم، رویاهایی که می‌خواهیم، ​​هذیان‌هایی که پرورش می‌دهیم.

این اشتباه است که خودمان را به خاطر ناتوانی در دیدن آینده مجازات کنیم. چه کسی انتظار داشت بفهمد که او فقط یک ستاره واقعیت نیست، بلکه رئیس جمهور بعدی ایالات متحده است که در 16 ژوئن 2015 از پله برقی در برج ترامپ پایین آمد و به طرز باورنکردنی، همانطور که مکزیکی ها را متجاوز توصیف کرد، اعلام کرد که می خواهد. چهل و پنجمین فرمانده کل قوا باشد؟ در این راستا، چگونه یک خبرنگار جوان در بوداپست در سال 1990 می تواند پیش بینی کند که فعال 20 ساله باحال ضد کمونیست که گهگاه مصاحبه می کند، به تازگی به مجلس راه یافته است، روزی به نخست وزیری نژادپرست و یهودستیز تبدیل خواهد شد؟ (بچه باحال ویکتور اوربان بود و خبرنگار جوان من.)

شاه ماهی قرمز، همه جا.

بازی های میهن پرستان

مدتی است که چراغ های هشدار در آمریکا چشمک می زند. برای مثال می‌توانیم از سال 1619 یا 1789 شروع کنیم و 200 سال جلوتر به لی آتواتر، رونالد ریگان و راش لیمبو بپریم. آنچه در بالکان دیدم مرا به این فکر می‌کند که ظهور فاکس نیوز در سال 1996، محرکی برای وضعیت مخمصه فعلی ما بود. اگر هدف شما جنون ملی است، نیاز به ادغام نژادپرستی و نفرت، کاری که قبل از جنگ بوسنی توسط رادیو تلویزیون صربستان انجام می شد، دشوار است.

میلوش واسیچ فقید، یکی از نترس ترین روزنامه نگاران صربستان در دهه 1990، نزول کشورش به افراط گرایی و فساد را توصیف کرد. واسیچ می دانست که فروپاشی بزرگ در یوگسلاوی سابق یک پدیده منحصر به فرد نیست. او گفت: "فقط چند سال تبلیغات خشن، بی پروا، شوونیستی، نابردبار، توسعه طلبانه، جنگ زده برای ایجاد نفرت کافی برای شروع مبارزه بین افرادی که 45 سال با هم زندگی مسالمت آمیز داشته اند، طول کشید." 1993 "شما باید ایالات متحده را با هر ایستگاه تلویزیونی کوچک در همه جا در یک خط سرمقاله تصور کنید - خطی که دیوید دوک دیکته می کند. پنج سال دیگر هم جنگ خواهید داشت.

خانواده مرداک که مالک فاکس نیوز هستند، بیش از پنج سال زمان نیاز دارند تا جنگی واقعی در ایالات متحده به راه بیندازند، اما میزبانان وب میلیونر بیهوده نیستند و به سختی کار می کنند و بینندگان عمدتا سفیدپوست خود را تشویق می کنند که بدترین باشند. آنها می توانند وطن پرست باشند و احساس کنند. من فکر می کنم که واسیک، که سال گذشته درگذشت، خرد زیادی برای به اشتراک گذاشتن در مورد سالگرد ما در 6 ژانویه خواهد داشت، و بخشی از آن حول محور این واقعیت خواهد بود که آمریکایی ها در نهایت خواهند دید که آنها یک استثناء با رفتار خوب نیستند. فاجعه داخلی که می خواستند خود را در آن باور کنند.

در حالی که انتظار اینکه بتوانیم آینده خود را پیش بینی کنیم خیلی زیاد است، اما از چراغ های چشمک زن زیاد می توانیم بفهمیم که به چیزی نفوذ کرده ایم که بالارد فوراً به عنوان یک بعد شوم تشخیص می دهد. و سفر ما تمام نشده است. الکساندر هیمون، نویسنده آمریکایی بوسنیایی، آن را به خوبی بیان می کند: «می ترسم تصور کنم که وضوح واقعی ممکن است چه شکلی باشد، اما می دانم که به هیچ چیز آمریکایی ها نمی توانند به خاطر بیاورند یا جرات تصور کردنشان را داشته باشند، نخواهد بود.

خوشبختانه نیازی نیست که دقیقاً بدانیم آینده چه خواهد بود. تاریخچه و در دسترس بودن 20 میلیون تفنگ تهاجمی در آمریکا داده‌های کافی را در اختیار ما قرار می‌دهد تا بدانیم اگر همچنان وانمود کنیم که کابوس‌ها برای کشورهایی غیر از کشور ماست، چه چیزی در پیش است.