این گروه تحت حمایت نفت به دلایل زیست محیطی با بادهای دریایی مخالف است

در نوامبر 2019 به صاحبان املاک محلی در دلاور و مریلند نامه ای از Save Our Beach View ارسال شد که از همسایگان خواسته شده بود تا سیاستمداران محلی را علیه مزرعه بادی Skipjack لابی کنند.

این طرح که در سال 2017 تصویب شد، یک شرکت هلندی را برای ساخت یک پروژه مزرعه بادی 120 مگاواتی تحریم کرد - که برای تامین برق 40000 خانه با نصب توربین در 26 مایل دریایی کافی است. در این نامه هشدار داده شده است که این پروژه «به گردشگری ساحلی، ارزش‌های خانه و اقتصاد آسیب‌های جبران‌ناپذیری وارد می‌کند»، «به طور کلی اجاره‌بها را کاهش می‌دهد» و «به نفع محیط‌زیست» نخواهد بود. در این نامه آمده است: "در واقع، کیفیت هوای منطقه به دلیل آنها بدتر خواهد شد."

اگرچه نامه توسط یک محلی امضا شده بود، اما به نویسنده واقعی آن اشاره ای نمی شود: موسسه سزار رادنی، یک اندیشکده آزادیخواه در آن زمان که توسط صنعت نفت تامین می شد. مخفی شدن عمدی بوده است. موسسه سزار رادنی در مصاحبه ای با شبکه سیاست دولتی، گروهی که بهترین شیوه ها را برای اندیشکده های تحت حمایت نفت و گاز و لیبرتارین هماهنگ می کند، گفت که پیش نویس نامه را تهیه کرده و آن را از یک مالک ساحل علاقه مند محلی برای "ایجاد یک رابطه" امضا کرده است. با مخاطبین محلی و تجار.

Save Our Beach View نیز توسط سزار رادنی به طور خاص برای تضعیف پروژه Skipjack ایجاد شده است. سخنگوی اندیشکده در مصاحبه ای گفت: «استراتژی ما بازاریابی و تبلیغ «کمپین» بود، نه سازمان ما، بنابراین نام «نمای ساحلی خود را نجات دهید»، پروژه ای توسط موسسه سزار رادنی بود.

حمایت‌ها تهدید می‌کند که هدف بلندپروازانه دولت بایدن برای باز کردن تولید باد فراساحلی را خنثی می‌کند. Ørsted، شرکت هلندی مسئول پروژه Skipjack، ساخت و ساز را تا سال 2026 به تعویق انداخته است و ممکن است با افزایش مخالفت های محلی و موانع نظارتی، با تاخیر بیشتری روبرو شود.

با حمایت موسسه سزار رادنی، ائتلاف اقیانوسی ایالات متحده، از یک شکایت فدرال حمایت کرد، از قانونگذاران و جوامع ساحلی بسیج شد تا به توربین های بادی دریایی به عنوان یک تهدید وجودی اعتراض کنند، با این استدلال که توربین ها گردشگری را کاهش می دهند و طبیعت را کاهش می دهند و می توانند منجر به " نشت روغن [lubricants] از توربین ها."

درست است که در حالی که انرژی باد فواید آب و هوایی بسیاری را برای تولید برق، به ویژه توانایی آن در تولید انرژی بدون سوزاندن سوخت‌های فسیلی، فراهم می‌کند، منبع انرژی بدون خطر نیست. اثرات مزارع بادی فراساحلی بر صنعت ماهیگیری و همچنین حیات دریایی و پرندگان به طور کامل شناخته نشده است.

اما بسیاری از گروه‌های مخالف نیروگاه‌های بادی در مورد نگرانی‌های خود در مورد محیط‌زیست و این درخواست که تنظیم‌کننده‌ها ساخت و ساز را به تأخیر می‌اندازند، کاملاً صادق نیستند. در سال‌های گذشته، این گروه‌ها با پشتوانه پول صنعت نفت، خواستار تصویب تسریع حفاری نفت در دریا در همان مناطقی شده‌اند که اکنون نیروگاه‌های بادی محسوب می‌شوند. آنها با حمایت از حفاری دریایی، هرگونه نگرانی در مورد گردشگری، آلودگی بالقوه یا تأثیرات بر حیات وحش محلی را رد کردند.

با وجود حمایت صنعت نفت و گاز و حمایت ارتباطی پیچیده از سوی گروه‌های محافظه‌کار ملی، بسیاری از گروه‌ها نیز ظاهر سازمان‌های محلی محلی را تقلید می‌کنند.

دیوید استیونسون، مدیر مرکز رقابت پذیری انرژی موسسه سزار رادنی، گفت که در حال جمع آوری بودجه برای طرح شکایت علیه پروژه های بادی ساحل شرقی است. ائتلاف آمریکایی برای حفاظت از اقیانوس تلاش های مشابهی برای حمایت از پروژه های بادی در ماساچوست، کارولینای شمالی، ویرجینیا، مین و دریاچه های بزرگ دارد. تابستان گذشته، استیونسون، کارمند سابق ترامپ، ریاست یک کنفرانس مطبوعاتی را در بوستون برای اعلام شکایتی با هدف توقف ساخت وینیارد ویند، اولین پروژه بزرگ باد فراساحلی در ایالات متحده که در 12 مایلی جنوب تاکستان مارتا ساخته می‌شود، برگزار کرد.

در ماه ژوئن، مؤسسه سزار رادنی نظراتی را به دفتر مدیریت انرژی اقیانوس، بخشی از وزارت کشور ارائه کرد، با این استدلال که تنظیم‌کننده‌های نظارت بر پروژه باد تاکستان نتوانسته‌اند گردشگری از دست رفته را در نتیجه مزارع بادی قابل مشاهده در اقیانوس گزارش کنند. .

استیونسون تابستان گذشته با اشاره به مخالفت فزاینده با نیروگاه های بادی به رهبری ائتلافش گفت: "ما با یکدیگر ارتباط برقرار می کنیم، با منابع و ایده ها به یکدیگر کمک می کنیم." "شما قدرت عاطفی جامعه ساحلی را دارید که بدون تجربه زیادی در مورد نحوه انجام کارها با این گروه های سیاسی دولتی به دست می آید."

در پاسخ به درخواست برای اظهار نظر، استیونسون نوشت که موسسه سزار رادنی، مانند سایر سازمان‌های غیرانتفاعی مانند باشگاه سیرا و شورای حفاظت از منابع طبیعی، از "محرمانه بودن اهداکنندگان ما" دفاع می‌کند. "من نمی توانم به نمایندگی از همه اعضای ائتلاف صحبت کنم، زیرا ما اطلاعاتی را در مورد اهدا کنندگان به اشتراک نمی گذاریم، اما از صنعت سوخت فسیلی کمک های مالی دریافت نمی کنیم. اهداکنندگان ما بر مواضع ما، که با حقایقی که تحقیقات ما نشان می‌دهد، تأثیر نمی‌گذارند. در صورت ارائه، کمک های مالی صنعت سوخت های فسیلی را می پذیریم. آیا مخاطبی دارید؟"

این گروه داوطلبانه اطلاعاتی را درباره اهداکنندگان فاش نکرد، اما اطلاعات به دست آمده از کمک‌های مالی از سال 2019 نشان می‌دهد که مؤسسه در طول کمپین Skipjack از نظر مالی توسط اتحاد انرژی آمریکا حمایت شده است. AEA توسط American Fuel and Petrochemical Manufacturers، گروهی از پالایشگاه های نفت، و همچنین اتاق بازرگانی Chamber Together، یک گروه تجاری که بخشی از آن توسط صنایع Koch تشکیل شده است، تامین می شود. رئیس AEA توماس پیل، لابی‌گر داخلی سابق صنایع Koch است.

استیونسون با استناد به مطالعه‌ای که آسیب احتمالی آسیاب‌های بادی فراساحلی به نهنگ‌های راست‌بال در اقیانوس اطلس شمالی را نشان می‌دهد، افزود: «تحقیق من در مورد بادهای دریایی نشان می‌دهد که این یک فاجعه زیست‌محیطی و اقتصادی است». "هدف اصلی و ثابت من انجام تحقیقات صادقانه و حمایت از چیزهایی است که در واقع کار می کنند، نه آنچه در حال حاضر محبوب است."

ائتلاف ایالات متحده برای دفاع از اقیانوس شامل گروه دیگری به نام «حفاظت از ساحل NJ» است که از مردم خواسته است تا با توربین‌های بادی فراساحلی به دلیل نگرانی‌های زیست‌محیطی مخالفت کنند و استدلال می‌کنند که این پروژه‌ها به «صنعتی‌سازی اقیانوس ما» منجر می‌شود. زندگی دریایی و پرندگان را به خطر می اندازد. این گروه اطلاعات عمومی در مورد اهدا کنندگان ارائه نمی کند، اما این پیوند بینندگان را هدایت می کند تا به موسسه سزار رادنی کمک کنند.

با توجه به اینکه کمتر از یک دهه پیش، در سال 2014، مؤسسه سزار رادنی، درخواست ها به ویژه موذیانه هستند. از مطالعه ای حمایت می کند که ترویج می کند حفاری در سواحل مریلند و دلاور، ترویج مزایای نفت فراساحلی برای مشاغل، استقلال انرژی و تحریک توسعه اقتصادی.

در سال 2017، استیونسون حفاری دریایی در نزدیکی کارولینای شمالی را یک مزیت بالقوه برای اقتصاد محلی خواند که به دستیابی به استقلال انرژی کمک می کند. سال بعد، استیونسون در مقاله‌ای برای موسسه هارتلند، پتانسیل حفاری دریایی در نزدیکی دلاور را ستود. وی گفت: «خطر آزمایش‌های لرزه‌ای و نشت نفت در مقایسه با مزایای اقتصادی بزرگ بالقوه اغراق‌آمیز و قابل کنترل است.»

استیونسون در بیانیه‌ای به Intercept گفت که «به‌طور خاص حفاری نفت را تأیید نمی‌کند» و اظهاراتش که به مطالعه سال 2014 پیوست شده است صرفاً خواستار بحث‌های پر جنب و جوش‌تر در مورد توسعه ذخایر نفت در سواحل ما است.

منافع با انگیزه بالا در سوخت‌های فسیلی مدت‌هاست که برای جلوگیری از پذیرش باد و سایر انرژی‌های تجدیدپذیر در سبد انرژی کشور لابی کرده‌اند. شبکه سیاست عمومی برای جلوگیری از پذیرش انرژی های تجدیدپذیر به نفع حفظ وابستگی به نفت، گاز و زغال سنگ تلاش کرده است.

در سال‌های گذشته، AEA به عنوان پیشگام در برابر انرژی‌های تجدیدپذیر، لابی‌گری علیه یارانه‌های خودروهای الکتریکی، مقررات انتشار گازهای گلخانه‌ای و پروژه‌های انرژی بادی عمل کرده است. در سال 2019، AEA 1.7 میلیون دلار را برای حمایت در دستور کار خود هزینه کرد.

استیونسون، مشاور سیاسی موسسه هارتلند، یک سازمان غیرانتفاعی که سوزاندن سوخت‌های فسیلی بر گرمایش جهانی را رد می‌کند، قبلاً یکی از اعضای تیم انتقال دولت ترامپ به EPA بوده است. استیونسون از این موقعیت برای درخواست سوابق مرتبط با Climategate استفاده کرد، ایمیل های سال 2009 دانشمندان آب و هوای بریتانیا را هک کرد، که بسیاری از محافظه کاران می گویند پیش بینی های جعلی آب و هوا و سوابق هزینه های کربن را نشان می دهد.

استیونسون، که همچنین مدیر عامل سابق DuPont بود، بسیاری از اصول قدیمی بازار آزاد را به مبارزه با گسترش انرژی باد تبدیل کرد. اکثر آزادیخواهان تحت حمایت سوختهای فسیلی مدتهاست با قوانین زیست محیطی که تمایل به جلوگیری از توسعه انرژی، قانون سیاست ملی محیط زیست و قانون گونه های در خطر انقراض را دارند، مخالفت کرده اند. اما مؤسسه سزار رادنی به طور خاص به NEPA استناد می کند که پروژه های بزرگ فدرال را ملزم به بررسی دقیق اثرات زیست محیطی و بررسی اضافی ESA در تلاش برای جلوگیری از انرژی باد می کند.

در سال‌های گذشته، در دوران دولت اوباما، مؤسسه سزار رادنی استدلال می‌کرد که NEPA و ESA، همراه با مقررات زیست‌محیطی اضافی، «تاخیرهای مجوز را ایجاد می‌کنند، زیرا آژانس‌ها مملو از اسناد هستند».

سایر اندیشکده‌های سوخت‌های فسیلی در ائتلاف نیز آهنگ متفاوتی را می‌خوانند. بنیاد جان لاک، یک اندیشکده مستقر در کارولینای شمالی که بخشی از شبکه سیاست عمومی و ائتلاف آمریکایی برای حفاظت از اقیانوس است، در مخالفت با پروژه باد فراساحلی کیتی هاوک در سواحل بانک خارجی به قانونگذاران نظر داده است.

این بنیاد استدلال می‌کند که با توجه به موقعیت کارولینای شمالی و آسیب‌پذیری کارولینای شمالی در برابر طوفان‌ها، «گردشگری افسرده» و آسیب‌های بالقوه زیست‌محیطی، هرگونه توسعه بادهای فراساحلی خطراتی را برای محیط زیست به همراه خواهد داشت. اما این نگرانی ها چند سال پیش زمانی که بنیاد جان لاک، که به شدت توسط موسسه چارلز کخ و بنیاد چارلز کخ تامین می شود، از حفاری نفت در سواحل کارولینای شمالی حمایت کرد، مطرح نشد.

در آن روزها، هرگونه نگرانی در مورد تأثیر آن بر محیط زیست حداقل بود. جان هود، رئیس بنیاد جان لاک، در ستونی با Hickory Daily Record در سال 2018، گفت: "مطمئناً خطراتی در ارتباط با حفاری دریایی وجود دارد، همانطور که تقریباً در مورد هر شرکت بزرگی وجود دارد." ، از خطرات آن بیشتر است. وی در پایان خاطرنشان کرد: در بسیاری از نقاط جهان مقاصد گردشگری مسافرتی زیادی وجود دارد که دهه هاست با حفاری دریایی همزیستی داشته اند.