"به بالا نگاه نکن" "Dr. Strangelove ”در مورد تغییرات آب و هوا

اگر تعجب می کنید آیا قرار است قبل از اینکه تمدن را از بین ببرد، کاری در مورد گرمایش جهانی انجام دهیم، به این واقعیت شوم فکر کنید: تقریباً جایی در فرهنگ عامه اشغال نمی کند.

این در تضاد با فوران فیلم ها و کتاب ها در دهه های 1960، 1970 و 1980 درباره جنگ هسته ای است. هر پیرمردی «روز بعد»، «بازی‌های جنگی»، «سیاره میمون‌ها»، «99 لوفت‌بالون» و بسیاری دیگر را به خاطر می‌آورد که ترور هسته‌ای موضوع یا پس‌زمینه اصلی آن‌ها بود.

همه اینها به ایجاد یک جنبش جهانی ضد هسته ای کمک کرده است، که به نوبه خود مخاطبان بیشتری را برای فرهنگ ضد هسته ای ایجاد کرده است، که به نوبه خود جنبش را تقویت کرده است - همه در یک دایره فضیلت مند. به عبارت دیگر، ما تا حدودی از آرماگدون اتمی اجتناب کردیم زیرا زمان زیادی را صرف ارائه آن کردیم و بنابراین انگیزه داشتیم که آن را در واقعیت تجربه نکنیم. اما با گرم شدن کره زمین، نشانه های کمی وجود دارد که اصلاً بتوانیم آن را تصور کنیم. ما شجاعانه در مه به جلو تلو تلو می‌خوریم، بی‌آنکه فاجعه‌ای را که داریم بر سر آن می‌کوبیم، درک کنیم.

به همین دلیل است که فیلم جدید «به بالا نگاه نکن» خبر بسیار خوبی است، مگر اینکه امیدوار باشید که بشریت در 50 میلیون سال آینده توسط سنجاب های فوق هوشمند به ارث برده شود.

منبع فرهنگ جنگ هسته ای در ایالات متحده «دکتر. Strangelove، یا: How I Learned To Stop Worrying and Loving the Bomb، منتشر شده در سال 1964. فضای باز را گرفت که سازندگان بی شمار دیگری در آن هجوم آوردند. به بالا نگاه نکنید این پتانسیل را دارد که همین کار را برای گرم شدن کره زمین انجام دهد.

«دکتر استرنج لاو» را معمولا یک کمدی سیاه می نامند، اما این عادلانه نیست. در عوض، می توان گفت که این کمدی وانتبلک است، سیاه ترین کمدی که تا به حال توسط ذهن بشر اختراع شده است. «به بالا نگاه نکن» ممکن است اولین فیلم در 57 سال گذشته باشد که هم در تاریکی و هم در خنده با آن مطابقت دارد.

«به بالا نگاه نکن» به کارگردانی و نویسندگی آدام مک کی بر اساس داستان او و روزنامه نگار دیوید سیروتا ساخته شده است. (من مدت زیادی با یتیم دوست بودم.) مجری، شب های تالادگا: تصنیف برای ریکی بابی و پسران دیگر. او سپس در سال 2015 به ساخت «The Big Short»، برای انفجار حباب مسکن، و پس از آن «Vice»، برای صعود نرم دیک چنی، معاون رئیس‌جمهور سابق به قدرت وحشیانه، تغییر مسیر داد.

مک کی با فیلم Don't Look Up از تمام استعدادها و تمام قدرتی که جمع آوری کرده است استفاده می کند تا بزرگترین ستاره های سینمای جهان را برای مقابله با مهمترین موضوع گرد هم آورد.

به معنای واقعی کلمه، فیلم درباره یک دنباله دار بزرگ است که مستقیماً به سمت ما نشانه رفته است. اندازه آن به اندازه انقراضی است که در خلیج مکزیک در زمان انقراض کرتاسه-پالئوژن، که سه چهارم از همه گونه های این سیاره را نابود کرد، برخورد کرد. قبل از این دنباله دار، دایناسورها بر زمین حکمرانی می کردند و اجداد تکاملی ما موجودات کوچک و پرز مانندی بودند که در اطراف تلاش می کردند تا خورده نشوند. پس از دنباله دار، همه چیز تغییر کرد و ما هر سال 65 میلیارد جوجه می خوریم که توسط بقایای دایناسور تعقیب می شوند.

اما همانطور که مک کی گفت، این "محافظه ترین استعاره در تاریخ استعاره ها است." در واقع، این در مورد تعهد عمیق ما برای آماده شدن برای مرگ است. فیلم با صدای جوشاندن آب شروع می شود و شامل دو ظاهر خرس قطبی می شود.

با این حال، تظاهر به دنباله‌دار بودن، این امکان را برای «به بالا نگاه نکن» این امکان را فراهم می‌کند که در قالب یک فیلم بلاک‌باستر استاندارد قرار بگیرد که علاقه‌مندان به سینمای معمولی آن را دوست خواهند داشت. به‌جای ترسیم پوسیدگی آهسته اکوسیستم برای چندین دهه تا زمانی که زندگی بشر غیرقابل تحمل شود، همه ما دقیقاً در شش ماه و 14 روز خواهیم مرد. حتی اگر نقطه پایان یکسان باشد، ذهن ما می تواند آتش جهانی آنی را راحت تر از زوال تدریجی ناشی از نور خورشید و یک مولکول نامرئی درک کند.

دو شخصیت اصلی، دانشمندانی هستند که با بازی لئوناردو دی کاپریو و جنیفر لارنس بازی می‌کنند و به شدت تلاش می‌کنند تا جهان خطر دنباله‌دار را جدی بگیرد. (علاوه بر این، بهتر است بدون اطلاع بیشتر در مورد داستان وارد شوید.) دی کاپریو لباسی تقریباً معمولی به تن دارد، در حالی که به نظر می رسد لارنس قبل از شروع دکترای خود در نجوم، یک تور کوتاه در مدرسه هنر داشته است.

مریل استریپ نقش رئیس‌جمهوری را بازی می‌کند که به جز عمق و همدلی عاطفی، بسیار شبیه دونالد ترامپ است. جونا هیل پسر و رئیس ستاد او است که به تجمع هوادارانش اطلاع می دهد که «سه نوع آمریکایی وجود دارد: اینجا شما طبقه کارگر هستید. ما، ثروتمندان باحال. و سپس آنها”

مارک رایلنس دکتر استرنج لاو از این فیلم است که به اندازه فیلم اصلی عجیب و ترسناک است، اما برای میلیاردرهای عصر تکنولوژی به روز شده است. رایلنس "سومین مرد ثروتمند تاریخ" را به عنوان چیزی شبیه یک نوزاد قادر مطلق، نرم و آسیب پذیر، نرم و کاملاً غافل از واقعی بودن شخص دیگر به تصویر می کشد.

بقیه بازیگران از همان بالای گروه هستند. به نظر می رسد هرکسی که بیش از دو خط داشته باشد برنده اسکار شده است. و کل تیم تولید در این سطح عالی کار می کنند، از تدوین (توسط هنک کوروین)، فیلمبردار (لینوس ساندگرن)، موسیقی (نیکلاس بریتل)، طراحی تولید (کلیتون هارتلی) و جلوه های بصری (ریموند جینجر و دیون وود).

آنها با هم تقریباً غیرممکن را به دست می آورند. تقریباً تمام کمدی های موفق 90 دقیقه یا کمتر هستند، زیرا پس از آن لحظه معمولاً مخاطب نوعی خستگی از طنز می گیرد. "به بالا نگاه نکن" 145 دقیقه است، اما تا پایان مطلق سرگرم کننده است و یکی از بزرگترین و رضایت بخش ترین خنده ها را در آخرین سریال اعتباری دریافت می کند. این بخش همچنین ممکن است برای برهنه ترین بزرگسالانی که تا به حال روی صفحه ظاهر می شوند، شایسته ثبت رکورد جهانی گینس باشد.

در نگاه اول، هدف اصلی کولاک فیلم، رسانه نیهیلیستی آمریکا و ناتوانی آن در تمرکز بر زندگی و مرگ بیش از دو ثانیه است. اما اگر دقت کنید، خواهید دید که «به بالا نگاه نکنید» این را به عنوان یک مبارزه معمولی انسانی نشان می دهد که هیچکس نمی تواند از آن فرار کند. مقام ارشد ناسا که مسئول دفاع سیاره ای است وسواس زیادی به شایعات درباره افراد مشهور دارد. در حالی که ساعت در حال حرکت است، شخصیت دی کاپریو با افراد در نسخه سینمایی توییتر به شدت بحث می کند.

در واقع، به بالا نگاه نکنید شامل انتقاد مستقیم از خودتان است. در یک نقطه، لارنس گفت: "شاید نابود کردن کل سیاره نباید سرگرم کننده باشد. شاید وحشتناک باشد. "در یک مونولوگ طولانی در پایان، دی کاپریو سعی می کند توضیح دهد:" همه چیز نباید همیشه آنقدر هوشمندانه، جذاب یا زیبا به نظر برسد. گاهی اوقات ما فقط باید بتوانیم چیزهایی را به یکدیگر بگوییم. باید بتوانیم چیزهایی را بشنویم."

دی کاپریو همچنین می پرسد: "لعنتی چه اتفاقی برای ما افتاده است؟" پاسخی که فیلم ارائه می دهد این است که تلویزیون کابلی و رسانه های اجتماعی با موفقیت به دانش بشر نفوذ کرده اند و توانایی ما را برای توجه به هر چیزی از بین می برند یا حتی ما درک می کنیم که چه چیزی در خارج از ما واقعی است. صفحه نمایش های کوچک و ما هرگز نمی توانیم بدون توجه مداوم به واقعیت، گرمایش زمین را متوقف کنیم.

مانند اکثر کمدی‌ها، «به بالا نگاه نکن» احتمالاً در سینماها بیشتر دیده می‌شود. اما آماده باشید: همانطور که در «Dr. Strangelove، عمق کمدی Don't Up Look Up، با اندوهی ظریف و عمیق ترکیب شده است. پایان فیلم غیر قابل تحمل است. به طور خاص، لارنس خطی را ارائه می دهد که آشکارا باعث می شود فیلمسازان توضیح دهند که چرا این کار را انجام داده اند، حتی اگر کاملاً بی فایده باشد. ممکن است چند فیلم وجود داشته باشند که شما را بیشتر بخندانند و برخی دیگر شما را بیشتر به گریه بیاندازند، اما اگر خنده و گریه را با هم اضافه کنید، به سختی می توانید چیزی به ذهنتان خطور کند که نکات احساسی بیشتری را به تصویر بکشد.

خبر خوب، اگر وجود داشته باشد، این است که وقتی چراغ‌ها در پایان روشن می‌شوند، متوجه می‌شوید که در واقع فقط نیم ساعت از این داستان گذشته است. اگر بخواهیم هنوز هم می توانیم خودمان را نجات دهیم. و بخشی از آن باید خلاقیت‌های انسانی بسیار بیشتری مانند این باشد، در خدمت درک مقصد وحشتناکی که به سوی آن می‌رویم.